Blog: als je echt behulpzaam bent…

… begeef je je nooit op glad ijs.

Afgelopen voorjaarsvakantie trokken we met de familie op wintersport naar Tsjechië. De privélessen voor de kids zijn er zeer betaalbaar en de accommodaties – met een beetje zoeken – erg goed. Aangezien iedereen nog een jaartje op les moest leek ons dat een  goede plek.

Een heerlijk appartement bleken we te hebben: het was er cosy, de verzorging  goed en men was erg gastvrij. Daar let ik op en daar houd ik van ;-). Als je een nadeel moet noemen: het was een klein stukje de heuvel op rijden. Een klein smal weggetje van ongeveer 500 meter dat leidt naar diverse appartementen en chalets. Je kon ook 2 km omrijden over een wat bredere weg maar ja dat deed natuurlijk niemand. Wij dus ook niet. En zo ging het de eerste twee dagen prima. Soms gebruikten we de auto, niets aan de hand.

Slippen (of….)

Totdat het weggetje na een paar dagen sneeuw, afgewisseld met regen en vorst letterlijk veranderde in een ijsbaan. Je kon er eigenlijk niet eens op lopen. We liepen ‘s avonds van ons chalet naar een heerlijk restaurant: Lebeda in Spindleruv Mlyn (wie kent ‘m niet).. Het werd een hachelijke wandeling, door de sneeuw en over het gladde weggetje. Halverwege stond er een auto schuin op de weg, half teruggeschoven tegen de sneeuwrand aan de zijkant. Een Pools stel zocht in het donker naar oplossingen. De man probeerde de auto tevergeefs bergop te krijgen. Geen sneeuwkettingen? Nee! Niet zo gek, het weggetje was de dagen ervoor prima begaanbaar gebleken.

We liepen in eerste instantie voorbij. Iets verderop zagen we dat ook twee andere auto’s de poging gewaagd hadden en vastliepen. Ik bedacht me, je zal er maar staan. Hoe red je je dan? Waar vind je hulp op dat uur? Ik stuurde mijn gezelschap vooruit naar het restaurant en mobiliseerde wat omstanders om de auto vrij te duwen. Uiteindelijk slaagden we er samen in om de auto uit de sneeuw te krijgen zodat deze achteruit kon rollen. Voorzichtig weer het weggetje op en achteruit naar beneden. Op zich best hachelijk. De mensen waren dolblij en ik liep voldaan door naar het restaurant.

Waarom dan toch

De rest van de avond liet het me niet meer los. Waarom liep ik eerst door? Meer vol van leedvermaak dan met een hulpmodus? Zo van: “ja sukkel, wie rijdt er dan ook hier zonder sneeuwkettingen naar boven?” Waarom hielpen andere mensen niet spontaan? Want met één simpele oproep stonden we met vijf mannen te duwen. Wat maakt dat we dat duwtje nodig hebben? In mijn geval was het dat ik me verplaatste in de chauffeur. Wat zal hij balen en zich ongemakkelijk voelen. Ik besloot te helpen omdat ik me inleefde in zijn situatie. Zijn probleem, mijn herkenning.

Tot slot

Ik kan niet anders zeggen dan dat hulp die je biedt altijd gewaardeerd wordt. Behulpzaam zijn en geven is fijn en geeft een goed gevoel. Ik ga het vaker doen. Jij ook?

Al was het maar omdat ik die zelfde middag daar ook stond…met mijn auto klem in de sneeuw op die gladde ijsweg….en na een tijdje exact dezelfde hulp kreeg…en het enorm waardeerde 😉